Definify.com

Definition 2024

waaien

(of the wind) to blow
De wind waait waarheen hij wil; je hoort zijn geluid, maar je weet niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat. Zo is het ook met iedereen die uit de Geest geboren is. (Johannes 3:8, NBV)
The wind blows where it wants; you hear its sound, but you don't know where it comes from and where it goes to. So it is with everyone that is born out of the Spirit.
(of the weather) to be windy
Het waaide heel hard.
It was very windy.

Inflection of waaien (strong class 6 with weak past participle)
infinitive	waaien
past singular	woei
past participle	gewaaid
infinitive	waaien
gerund	waaien n
verbal noun	—
	present tense	past tense
1st person singular	waai	woei
2nd person sing. (jij)	waait	woei
2nd person sing. (u)	waait	woei
2nd person sing. (gij)	waait	woeit
3rd person singular	waait	woei
plural	waaien	woeien

subjunctive sing.¹	waaie	woeie
subjunctive plur.¹	waaien	woeien

imperative sing.	waai
imperative plur.¹	waait

participles	waaiend	gewaaid
¹⁾ Archaic.