Definify.com

Definition 2025

uitscheiden

uitscheiden

Dutch

Verb

uitscheiden

to secrete
to cease, stop

Inflection

Inflection of uitscheiden (weak with strong past participle, separable)
infinitive	uitscheiden
past singular	scheidde uit
past participle	uitgescheiden
infinitive	uitscheiden
gerund	uitscheiden n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	scheid uit	scheidde uit	uitscheid	uitscheidde
2nd person sing. (jij)	scheidt uit	scheidde uit	uitscheidt	uitscheidde
2nd person sing. (u)	scheidt uit	scheidde uit	uitscheidt	uitscheidde
2nd person sing. (gij)	scheidt uit	scheidde uit	uitscheidt	uitscheidde
3rd person singular	scheidt uit	scheidde uit	uitscheidt	uitscheidde
plural	scheiden uit	scheidden uit	uitscheiden	uitscheidden

subjunctive sing.¹	scheide uit	scheidde uit	uitscheide	uitscheidde
subjunctive plur.¹	scheiden uit	scheidden uit	uitscheiden	uitscheidden

imperative sing.	scheid uit
imperative plur.¹	scheidt uit

participles	uitscheidend	uitgescheiden
¹⁾ Archaic.

Inflection of uitscheiden (strong class 1, separable)
infinitive	uitscheiden
past singular	scheed uit
past participle	uitgescheden
infinitive	uitscheiden
gerund	uitscheiden n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	scheid uit	scheed uit	uitscheid	uitscheed
2nd person sing. (jij)	scheidt uit	scheed uit	uitscheidt	uitscheed
2nd person sing. (u)	scheidt uit	scheed uit	uitscheidt	uitscheed
2nd person sing. (gij)	scheidt uit	scheedt uit	uitscheidt	uitscheedt
3rd person singular	scheidt uit	scheed uit	uitscheidt	uitscheed
plural	scheiden uit	scheden uit	uitscheiden	uitscheden

subjunctive sing.¹	scheide uit	schede uit	uitscheide	uitschede
subjunctive plur.¹	scheiden uit	scheden uit	uitscheiden	uitscheden

imperative sing.	scheid uit
imperative plur.¹	scheidt uit

participles	uitscheidend	uitgescheden
¹⁾ Archaic.

Synonyms

(cease): ophouden
(secrete): afscheiden

Anagrams

scheiden uit