Definify.com
Definition 2025
obstupefactus
obstupefactus
Latin
Participle
obstupefactus m (feminine obstupefacta, neuter obstupefactum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | obstupefactus | obstupefacta | obstupefactum | obstupefactī | obstupefactae | obstupefacta | |
| genitive | obstupefactī | obstupefactae | obstupefactī | obstupefactōrum | obstupefactārum | obstupefactōrum | |
| dative | obstupefactō | obstupefactō | obstupefactīs | ||||
| accusative | obstupefactum | obstupefactam | obstupefactum | obstupefactōs | obstupefactās | obstupefacta | |
| ablative | obstupefactō | obstupefactā | obstupefactō | obstupefactīs | |||
| vocative | obstupefacte | obstupefacta | obstupefactum | obstupefactī | obstupefactae | obstupefacta | |
References
- obstupefactus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “obstupefactus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.