Definify.com
Definition 2025
monitus
monitus
Latin
Participle
monitus m (feminine monita, neuter monitum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | monitus | monita | monitum | monitī | monitae | monita | |
| genitive | monitī | monitae | monitī | monitōrum | monitārum | monitōrum | |
| dative | monitō | monitō | monitīs | ||||
| accusative | monitum | monitam | monitum | monitōs | monitās | monita | |
| ablative | monitō | monitā | monitō | monitīs | |||
| vocative | monite | monita | monitum | monitī | monitae | monita | |
Noun
monitus m (genitive monitūs); fourth declension
Inflection
Fourth declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | monitus | monitūs |
| genitive | monitūs | monituum |
| dative | monituī | monitibus |
| accusative | monitum | monitūs |
| ablative | monitū | monitibus |
| vocative | monitus | monitūs |
References
- monitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- monitus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- MONITUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “monitus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.