Definify.com
Definition 2024
mendicabundus
mendicabundus
Latin
Adjective
mendīcābundus m (feminine mendīcābunda, neuter mendīcābundum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | mendīcābundus | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda | |
| genitive | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābundī | mendīcābundōrum | mendīcābundārum | mendīcābundōrum | |
| dative | mendīcābundō | mendīcābundō | mendīcābundīs | ||||
| accusative | mendīcābundum | mendīcābundam | mendīcābundum | mendīcābundōs | mendīcābundās | mendīcābunda | |
| ablative | mendīcābundō | mendīcābundā | mendīcābundō | mendīcābundīs | |||
| vocative | mendīcābunde | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda | |
References
- mendicabundus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “mendicabundus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.