Definify.com
Definition 2025
dediticius
dediticius
Latin
Adjective
dēditīcius m (feminine dēditīcia, neuter dēditīcium); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | dēditīcius | dēditīcia | dēditīcium | dēditīciī | dēditīciae | dēditīcia | |
| genitive | dēditīciī | dēditīciae | dēditīciī | dēditīciōrum | dēditīciārum | dēditīciōrum | |
| dative | dēditīciō | dēditīciō | dēditīciīs | ||||
| accusative | dēditīcium | dēditīciam | dēditīcium | dēditīciōs | dēditīciās | dēditīcia | |
| ablative | dēditīciō | dēditīciā | dēditīciō | dēditīciīs | |||
| vocative | dēditīcie | dēditīcia | dēditīcium | dēditīciī | dēditīciae | dēditīcia | |
Noun
dēditīcius m (genitive dēditīciī); second declension
- prisoner of war
- captive (who has surrendered)
Inflection
Second declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | dēditīcius | dēditīciī |
| genitive | dēditīciī | dēditīciōrum |
| dative | dēditīciō | dēditīciīs |
| accusative | dēditīcium | dēditīciōs |
| ablative | dēditīciō | dēditīciīs |
| vocative | dēditīcie | dēditīciī |
References
- dediticius in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dediticius in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “dediticius”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.