Definify.com
Definition 2025
culpatus
culpatus
Latin
Participle
culpātus m (feminine culpāta, neuter culpātum); first/second declension
- blamed, having been blamed
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | culpātus | culpāta | culpātum | culpātī | culpātae | culpāta | |
| genitive | culpātī | culpātae | culpātī | culpātōrum | culpātārum | culpātōrum | |
| dative | culpātō | culpātō | culpātīs | ||||
| accusative | culpātum | culpātam | culpātum | culpātōs | culpātās | culpāta | |
| ablative | culpātō | culpātā | culpātō | culpātīs | |||
| vocative | culpāte | culpāta | culpātum | culpātī | culpātae | culpāta | |
References
- culpatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- culpatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- CULPATUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “culpatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.