Definify.com
Definition 2025
coortus
coortus
Latin
Verb
coortus esse
- perfect active infinitive of coorior
Participle
coortus m (feminine coorta, neuter coortum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | coortus | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
| genitive | coortī | coortae | coortī | coortōrum | coortārum | coortōrum | |
| dative | coortō | coortō | coortīs | ||||
| accusative | coortum | coortam | coortum | coortōs | coortās | coorta | |
| ablative | coortō | coortā | coortō | coortīs | |||
| vocative | coorte | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
References
- coortus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “coortus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.