Definify.com
Definition 2025
braken
braken
See also: bråken
Dutch
Verb
braken
- (intransitive) to vomit
Inflection
| Inflection of braken (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | braken | |||
| past singular | braakte | |||
| past participle | gebraakt | |||
| infinitive | braken | |||
| gerund | braken n | |||
| verbal noun | — | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | braak | braakte | ||
| 2nd person sing. (jij) | braakt | braakte | ||
| 2nd person sing. (u) | braakt | braakte | ||
| 2nd person sing. (gij) | braakt | braakte | ||
| 3rd person singular | braakt | braakte | ||
| plural | braken | braakten | ||
| subjunctive sing.1 | brake | braakte | ||
| subjunctive plur.1 | braken | braakten | ||
| imperative sing. | braak | |||
| imperative plur.1 | braakt | |||
| participles | brakend | gebraakt | ||
| 1) Archaic. | ||||
Synonyms
Derived terms
Etymology 2
Non-lemma forms.
Verb
braken
- plural past indicative and subjunctive of breken