Definify.com
Definition 2025
blivan
blivan
Old Dutch
Verb
blīvan
Conjugation
Conjugation of blīvan (strong class 1)
| infinitive | blīvan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | blīvu | bleif |
| 2nd person singular | blīvis, blīvist | blivi |
| 3rd person singular | blīvit | bleif |
| 1st person plural | blīvon | blivun |
| 2nd person plural | blīvet | blivut |
| 3rd person plural | blīvunt | blivun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | blīve | blivi |
| 2nd person singular | blīves, blīvest | blivis, blivist |
| 3rd person singular | blīve | blivi |
| 1st person plural | blīven | blivin |
| 2nd person plural | blīvet | blivit |
| 3rd person plural | blīvent | blivint |
| imperative | present | |
| singular | blīv | |
| plural | blīvet | |
| participle | present | past |
| blīvandi | geblivon | |