Definify.com

Definition 2024

aankunnen

(transitive) to be able to handle, to be able to take
De duikboot kan de druk niet meer aan!‎
The submarine can't handle the pressure anymore!

Inflection of aankunnen (preterite-present, separable)
infinitive	aankunnen
past singular	kon aan
past participle	aangekund
infinitive	aankunnen
gerund	aankunnen n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kan aan	kon aan	aankan	aankon
2nd person sing. (jij)	**** aan, kan aan	kon aan	aankunt, aankan	aankon
2nd person sing. (u)	**** aan, kan aan	kon aan	aankunt, aankan	aankon
2nd person sing. (gij)	**** aan	kondt aan	aankunt	aankondt
3rd person singular	kan aan	kon aan	aankan	aankon
plural	kunnen aan	konden aan	aankunnen	aankonden

subjunctive sing.¹	kunne aan	konde aan	aankunne	aankonde
subjunctive plur.¹	kunnen aan	konden aan	aankunnen	aankonden

imperative sing.	kan aan
imperative plur.¹	**** aan

participles	aankunnend	aangekund
¹⁾ Archaic.