Definify.com

Definition 2025

ἑπταμερής

ἑπταμερής

Ancient Greek

Adjective

ἑπταμερής • ‎(heptamerḗs) m, f ‎(neuter ἑπταμερές); third declension

having seven parts, heptamerous, septempartite

Inflection

Declension of ἑπταμερής; ἑπταμερές (Uncontracted)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἑπταμερής	ἑπταμερές		ἑπταμερέε	ἑπταμερέε		ἑπταμερέες	ἑπταμερέᾰ
Genitive	ἑπταμερέος	ἑπταμερέος		ἑπταμερέοιν	ἑπταμερέοιν		ἑπταμερέων	ἑπταμερέων
Dative	ἑπταμερέῐ̈	ἑπταμερέῐ̈		ἑπταμερέοιν	ἑπταμερέοιν		ἑπταμερέσῐ(ν)	ἑπταμερέσῐ(ν)
Accusative	ἑπταμερέᾰ	ἑπταμερές		ἑπταμερέε	ἑπταμερέε		ἑπταμερέες	ἑπταμερέᾰ
Vocative	ἑπταμερές	ἑπταμερές		ἑπταμερέε	ἑπταμερέε		ἑπταμερέες	ἑπταμερέᾰ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἑπταμερέως			ἑπταμερέστερος			ἑπταμερέστᾰτος
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Declension of ἑπταμερής; ἑπταμερές (Contracted)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἑπταμερής	ἑπταμερές		ἑπταμερεῖ	ἑπταμερεῖ		ἑπταμερεῖς	ἑπταμερῆ
Genitive	ἑπταμεροῦς	ἑπταμεροῦς		ἑπταμεροῖν	ἑπταμεροῖν		ἑπταμερῶν	ἑπταμερῶν
Dative	ἑπταμερεῖ	ἑπταμερεῖ		ἑπταμεροῖν	ἑπταμεροῖν		ἑπταμερέσῐ(ν)	ἑπταμερέσῐ(ν)
Accusative	ἑπταμερῆ	ἑπταμερές		ἑπταμερεῖ	ἑπταμερεῖ		ἑπταμερεῖς	ἑπταμερῆ
Vocative	ἑπταμερές	ἑπταμερές		ἑπταμερεῖ	ἑπταμερεῖ		ἑπταμερεῖς	ἑπταμερῆ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἑπταμερῶς			ἑπταμερέστερος			ἑπταμερέστᾰτος
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

ἑπταμερής in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
«ἑπταμερής» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette